ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ

ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ : 37 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ / ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

 

Στις  «επετείους» της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 κατά της Χούντας, είθισται να γίνεται ανασκόπηση των γεγονότων (για να πληροφορούνται οι νεότεροι) και, στη συνέχεια, το «γεύμα δημοσιότητας» προχωρά σε αναλύσεις, προεκτάσεις, συνδέσεις και παραλληλισμούς με διάφορα άλλα. Μέχρι και σε ανεπίτρεπτους και διαστρεβλωτικούς παραλληλισμούς με τις σημερινές «καταλήψεις». Το Πολυτεχνείο όμως ήταν μοναδικό και ανεπανάληπτο, και, όπως συμβαίνει με το νερό ενός ποταμού, κανείς δεν μπορεί να ξαναζήσει το 1821, τον Εμφύλιο, τα Μικρασιατικά και τα άλλα ιστορικά γεγονότα, παρά μόνο ως ιστορική καρικατούρα.

Η ιστορική ανασκόπηση δεν βλάπτει με τίποτε, καθώς κάθε χρονιά διαπιστώνω ότι τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν τα γυμνά, ξερά γεγονότα. Αλλά και  όταν γνωρίζουν κάτι, το μπερδεύουν με τα πρόσωπα και με τα κόμματα (από τα οποία μερικά δεν υπήρχαν τότε). Σου λένε : «καλά ο ένας έγινε αρχηγός κόμματος, που εγώ δεν στηρίζω, οπότε τα απορρίπτω», «ο άλλος έγινε υπουργός και έφαγε, οπότε εγώ απορρίπτω αυτά», «εγώ είμαι δεξιός και αφού δεν συμμετείχαν οι δεξιοί (λάθος) εγώ δεν τα αναγνωρίζω», «ο δείνα έγινε μεγαλοεπιχειρηματίας», «μόνο ο Τσακνής και ο Παπαχρήστος (φίλτατοι και οι δύο) έμειναν αγνοί και αμόλυντοι» και άλλα παρόμοια απλοποιητικά και αφοριστικά. Όλα αυτά μπορεί να έχουν μεν κάποια «βάση», αλλά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε από το πνεύμα του γεγονότος και από το ΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ.

Τα πρόσωπα μπορεί να κρίνονται «για τα ύστερά τους». Και να μην μας διαφεύγει ότι, όσοι «καβαλάνε» τα ιστορικά κύματα στον αφρό τους, διατρέχουν τον κίνδυνο να βυθιστούν κάπως περισσότερο από εκείνους που έκαναν την θεμιτή επιλογή να αποφύγουν την κορυφή.

Όσον αφορά όμως στα γεγονότα, δεν μπορεί καμία μεταγενέστερη πράξη, είτε είναι πραγματική είτε είναι υπερβολή, να δώσει χρώμα στην προγενέστερη δράση και περισσότερο να σκιάσει το  «φώς» εκείνης της ιστορικής στιγμής.

Όλοι εμείς που κάναμε το Πολυτεχνείο, όχι που απλά περάσαμε από εκεί (καθόλου κακό βέβαια δεν είναι και το απλό πέρασμα σε σύγκριση με την αδιαφορία) διατηρούμε τις διαφορές μας, ψιλογκρινιάζουμε για όσους το εκμεταλλεύτηκαν κάπως περισσότερο για την δημοσιότητά τους, είμαστε σε διαφορετικά κόμματα (και στην «δεξιά» κάποιοι) και οι περισσότεροι δεν είναι «ενταγμένοι» πουθενά, αλλά με κανένα τρόπο δεν μηδενίζουμε το γεγονός και δεν το δίνουμε βορά στις σημερινές σκοπιμότητες ούτε κάποιων προσώπων αλλά ούτε και του ίδιου του κόμματός μας (όταν εκδηλώνονται τέτοιες).

Για την προσωπική μου μαρτυρία (σπούδασα στην σχολή που φιλοξένησε τα γεγονότα – Πολιτικός Μηχανικός  ΕΜΠ 1972-1977), και  το τι κάναμε συγκεκριμένα εκεί πέρα, μπορείτε να δείτε το κεφ. 13 του βιβλίου μου «ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΜΗΜΑ”, εκδ. Δωδώνη 2005, με την επεισοδιακή παρουσίαση στο Πολυτεχνείο και την «ομηρία» μας μέχρι τα χαράματα και, ακόμα πιο εύκολα, να το διαβάσετε όλο στο http://www.xarislefkas.gr/11haris1teliko.pdf  

Θα δείτε επίσης εκεί, με ντοκουμέντα, και για ποιους λόγους είχα (και ακόμα διατηρώ μαζί με πολλούς άλλους) την άποψη ότι έπρεπε να το είχαμε εκκενώσει το Πολυτεχνείο, όταν μας έκανε την προσφορά η Χούντα του Παπαδόπουλου (πριν αναλάβει η Χούντα του Ιωαννίδη). Θυμηθείτε σχετικά την συνέντευξη στο ΚΕΒΟΠ, με τους συλληφθέντες συντρόφους μας και τον μακαρίτη Γιώργο Δρογκάρη,  μια εβδομάδα μετά, από τον «δημοσιογραφικό και τηλεοπτικό αστέρα» Νίκο Μ. και λίγες ώρες πριν αναλάβει ο παρανοϊκός  «Σκύλος της ΕΣΑ» . Άποψη η οποία έχασε για ελάχιστες ψήφους στην Συντονιστική. Και ίσως νεκροί δεν θα …. Και η Κύπρος ίσως….. και η λύση Καραμανλή ίσως θα ήταν καλύτερη….. Ποιος όμως τα ξέρει αυτά εκ των υστέρων;

Εκτός όμως από ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια κορυφαία αντιδικτατορική πράξη (ενταγμένο σε μια ολόκληρη σειρά γεγονότων) θα έπρεπε τώρα πια (και το κάνουμε ήδη αρκετοί από τους συντελεστές, όταν μιλάμε σε παιδιά σχολείων για τα γεγονότα) να τονίζουμε και την άλλη του πλευρά. Την πλευρά δηλαδή της «εξέγερσης» απέναντι στις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις εξουσίας, που ήταν το επικρατούν «μοντελάκι» εκείνης της εποχής.

Ο πατέρας «αφέντης» με την υποτακτική σύζυγο. Και τα κορίτσια να μην δικαιούνται (πριν από τον γάμο) κάποια πράγματα που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα. Και τα αγόρια κατά πλειοψηφία σε σχολεία αρρένων και με  υποχρεωτικά κοντά παντελόνια μέχρι κάποια ηλικία. Τα μαλλιά «καθωσπρέπει». Και κάποτε και πηλίκια στους μαθητές. Και την, ελληνική και ξένη, μοντέρνα  μουσική να παίζεται  από παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς (θυμηθείτε την διακοπείσα από την αστυνομία  συναυλία των Rolling Stones  το 1968 στο γήπεδο της Λεωφόρου!!! – και το πραγματικό «Λούφα και Παραλλαγή»). Και άλλα παρόμοια.  Και αυτό να επεκτείνεται σε  όλες τις  κοινωνικές εκδηλώσεις. Και με τα κόμματα (όλα ανεξαιρέτως) να είναι αυταρχικά. Το τελευταίο βέβαια δεν έχει εντελώς εκλείψει, αλλά το πολεμάμε, όλοι θέλω να πιστεύω…..

Σε  όλους όμως τους  άλλους τομείς έχει σημειωθεί μια τεράστια αλλαγή (πρόοδος)  που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην φράση «Πέρασμα από τις σχέσεις εξουσίας στην εμβάθυνση και κυριαρχία της επικοινωνίας»

Και το Πολυτεχνείο ήταν για την Ελληνική Νεολαία ότι ήταν ο Μάης του 1968, η εξέγερση στο Columbia – USA  (ταινία «Φράουλες και Αίμα» με μουσική  Joan Baez και που κλείνει με John Lennon – Give Peace a chance,  ψάξτε την για τα παιδιά σας), η πλατεία Τιέν Αν Μεν στο Πεκίνο, η «Άνοιξη της Πράγας» κλπ.

Στις παραπάνω επιλεγμένες αναφορές σίγουρα θα παρατηρήσατε ότι διατηρείται καλά η «ισορροπία» μεταξύ «δεξιών» και «αριστερών» καταπιεστών. Για να μην ξεχνάμε και την «υπερτερούσα βεβαίως βεβαίως» σοσιαλδημοκρατική  ιδεολογία μας άλλωστε.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θα ήθελα να θέσω υπ’ όψη των αναγνωστών ότι, όπως προσλαμβάνω και από τις φετεινή μου συμμετοχή σε σχολική γιορτή σχετική με το Πολυτεχνείο, τα παιδιά του Λυκείου και του Γυμνασίου δεν «μασάνε».  Θέτουν δύσκολες ερωτήσεις, δεν εντυπωσιάζονται με πυροτεχνήματα, δεν τηρούν τις προφάσεις καθωσπρεπισμού, ρωτάνε «γιατί;» και «πώς;», απαιτούν συγκροτημένες απαντήσεις και ερμηνείες και σίγουρα δεν «γουστάρουν» τους αυτοπροβαλλόμενους «ήρωες».

Χάρης Μακρυγιώργος, 19 ετών το 1973

Δοκιμάστε και τα παρακάτω  links

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ

ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ Η ΤΕΛΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

GIVE PEACE A CHANCE

WIND OF CHANGE IN MOSCOW

MOMENT OF GLORY

WIND OF CHANGE (IN NATURE)

WIND OF CHANGE (ORIGINAL VERSION)

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ; ΑΠΟΔΕΙΞΗ

Κάποτε παλιά έλεγα ότι οι ΠΑΣΟΚτζήδες είχαν γνωρίσματα προβάτου, επειδή ανέχονταν πράγματα που σε μένα δεν ήταν αποδεκτά..

Μετά σοβαρεύτηκα και κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Υπήρχε πολλή συσσωρευμένη πολιτική σοφία στην στάση των μελών και οπαδών του ΠΑΣΟΚ (και αρκετών από την ηγεσία του).

Έλα όμως που τώρα, η ίδια η ηγετική ομάδα του κόμματος δείχνει ότι αντιμετωπίζει τον κόσμο της σαν πρόβατα.

Έχει ο καιρός γυρίσματα θα μου πείτε, όπως έλεγε και ο καπετάν Γιώτης.

Εγώ λοιπόν είμαι από αυτούς που στηρίζουν το μνημόνιο και θέλω να με υπολογίζουν οι άλλοι σαν εκσυγχρονιστή. Όχι "Σημιτικό", αλλά υπέρ του εκσυγχρονισμού στο απαρχαιωμένο πολιτικό μας σύστημα και το κράτος.

Είμαι ακόμα από αυτούς που θα ήθελαν να τους λένε οι άλλοι σαν Ευρωπαϊστές σοσιαλδημοκράτες.

Ναι, τα πολιτικά μου πρότυπα μάλλον βρίσκονται κατά την Σκανδιναβική γειτονιά (ραμμένα βέβαια στα Μεσογειακά μας μέτρα. Γίνεται αυτό και δείτε την Κύπρο)

Μου αρέσει πολύ η διεθνής δραστηριότητα και οι πρωτοβουλίες του Γιώργου Παπανδρέου που κατάφερε (μαζί με άλλους) να σύρει την Ευρώπη κοντά στην συνειδητοποίηση των πραγματικών της προβλημάτων και να "διεθνοποιήσει" το "Ελληνικό" πρόβλημα.

Συμφωνώ με όλες τις πρωτοβουλίες των υπουργών για το συμμάζεμα του "οίκου ανοχής".

Μέχρις όμως εκεί.

Όλα τα παραπάνω δεν προϋποθέτουν με τίποτε ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε πρόβατα και ότι κάποια μικρή φωτισμένη ομάδα θα καταφέρει να τα κάνει όλα μόνη της χωρίς την δική μας συμμετοχή.

Όποτε έγινε αυτό, μόνο δεινά προέκυψαν για τους λαούς και τα έθνη.

Η Ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων.

Χρειάζεται λοιπόν κάποιου είδους "φρένο" στην επιδίωξη της απόλυτης και ανεξέλεγκτης εξουσίας. ΄Ο δρόμος είναι ολισθηρός και δεν χρειάζονται απότομες αλλαγές ταχύτητας η φρεναρίσματα.

Και οι επερχόμενες εκλογές είναι μια πρώτου είδους τέτοια ευκαιρία.

Ο καθένας μας μπορεί να βρει τον τρόπο για να προσφέρει το δικό του "λιθαράκι" στο φρενάρισμα.

Και άσε τον πρωθυπουργό μας και τους στενούς του συνεργάτες να μας εκφοβίζουν ότι θα μας "τιμωρήσουν" με βουλευτικές εκλογές.

Μάλλον δεν το εννοούν.

Αλλά, ακόμα και αν το εννοούν, ας το κάνουν. Το πολύ πολύ να προκύψει κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας", όπως το 1974.

Και η οποία βέβαια θα εφαρμόσει το μνημόνιο και όλα τα σχετικά, ακόμα καλύτερα από την σημερινή Κυβέρνηση.

Και αυτό το ξέρουν καλά και οι ξένοι "προστάτες" και συναγωνιστές και δεν πρόκειται να μας "κάνουν" τίποτε. Ούτε καν για μια ημέρα.

Τα καλά και σοβαρά γίνονται σύντροφοι μόνο και με την συμμετοχή του "πόπολου".

Μην φοβάστε τίποτε.

Και το μαύρο είναι ένα αποδεκτό χρώμα.

Και ας την πληρώσουν και κάποιοι "αθώοι" αλλά και κάποιοι αξιόλογοι υποψήφιοι.

Όμως με μέτρο.

Και βέβαια παραμένουμε μέλη με όνομα, διεύθυνση και κομματική ταυτότητα.

ΟΠΩΣ ΤΟ 1994 ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Ενώ οι (πολλοί) δημοτικοί υποψήφιοι έχουν επιδοθεί στο βαρετό πια για όλους (και για τους ψηφοφόρους αλλά και για τους ίδιους) σπορ της άγρας σταυρών (με sms και φυλλάδια στα οποία ελάχιστη σημασία δίνεται), λίγη σημασία έχει δοθεί στις περιφερειακές εκλογές.
Έτσι ήταν και το 1994. Σαν Γραμματέας τότε της Νομαρχιακής του Συνασπισμού Υπολοίπου Αττικής είχα κάτσει μαζί με τον κ. Παπανίκα, καθηγητή Πολυτεχνείου Πατρών (και άλλους εμπλεκόμενους), και είχαμε ασχοληθεί με τα κεντρικά προβλήματα του κοινού συνδυασμού ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ για τις (πρώτες) Νομαρχιακές εκλογές. Το γήπεδο ήταν άγνωστο και ούτε κι εμείς δεν είχαμε καταλάβει το πού πηγαίναμε. Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Το αποτέλεσμα (εκλογή Φράγκου) είναι γνωστό. Δεν ήρθε βέβαια και η καταστροφή αλλά, ειδικά στην πολύπαθη Ανατολική Αττική, δεν έπρεπε το ξεκίνημα να γίνει με «δεξί» βηματισμό. Πολλά θα μπορούσαν π.χ. να ειπωθούν για την οργάνωση και την στελέχωση της Νομαρχίας στην Παλλήνη, που δεν είναι και από τις παρθενικότερες. Και σε άλλους τομείς όμως το ξεκίνημα ήταν προσδιοριστικό.
Όχι ότι όπου εκλέχτηκαν «δημοκρατικοί» πήγαν όλα καλά και όχι ότι όλα όσα έγιναν επί Φράγκου ήταν καταστροφικά.
Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι έχει μεγάλη σημασία το ποια λογική θα βάλει την σφραγίδα της στην παρθενική εφαρμογή ενός θεσμού.
Και βέβαια τότε (το 1994) τα «στελέχη» τα έδιναν όλα για τους δημοτικούς τους ευνοούμενους και σχεδόν τίποτε για τους νομαρχιακούς υποψηφίους.
Παρόμοια πράγματα διαπιστώνω και τώρα.
Όλοι συζητούν για τον Δήμαρχο Παλλήνης και ο συνδυασμός Δημαρά λέγεται ότι έχει «πάρει κεφάλι».
Και τι σε πειράζει αυτό; Θα ρωτούσε κάποιος από τους πάμπολλους συντρόφους που δηλώνουν ανοιχτά ότι θα επιλέξουν Δημαρά.
Δεν με πειράζει καθόλου φίλοι να εκφραστεί η κάποια δυσαρέσκεια για το Μνημόνιο (την λογική του οποίου εγώ στηρίζω) στις επικείμενες εκλογές. Είναι φαινόμενο υγείας και όχι ανταρσίας.
Για καθίστε όμως, παρακαλώ, αγαπητοί διαμαρτυρόμενοι και συγκρίνετε τους δύο υποψηφίους που έχετε μπροστά σας.
Ο περιφερειάρχης (άρα και το επιτελείο του) θα είναι ο «πρωθυπουργός» 4 εκατομμυρίων Ελλήνων.
Μπορεί ο συμπαθής κ. Δημαράς να «μανατζάρει» την κυβέρνηση της Αττικής;
Τι παρόμοιο έχει κάνει μέχρι τώρα ο , πραγματικά αγαπητός, δημοσιογράφος και βουλευτής; Και καλά, η Φώφη είχε την στιβαρή κα. Μπέη. Ποιους έχει ο Δημαράς;
Δεν θα μπω σε συζητήσεις περί διοίκησης περιπτέρου αλλά πιστεύω ότι ο Σγουρός (όπως και να τον εκτιμά κάποιος πολιτικά) έχει περισσότερα προσόντα αλλά και εμπειρία για την θέση.
Σκεφτείτε λοιπόν μήπως θα έπρεπε να μην «χαντακώσετε» τον νέο θεσμό με την (έστω δικαιολογημένη) αγανάκτησή σας.
Υπάρχουν σίγουρα και άλλοι τρόποι να καταμετρήσετε την όποια δυσαρέσκειά σας προς το κόμμα σας, την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, την Ευρώπη, το σύστημα κλπ.
Χάρης Μακρυγιώργος

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

BLOG ΕΝΑΣ ΤΥΧΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

facebook Charilaos Makrygiorgos

ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ; ΟΧΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ

Διαβάζοντας το βιβλίο του Τούρκου ακαδημαικού και ΥΠΕΞ, αλλά κύρια διαβάζοντας σχόλια και αντιδράσεις, αισθάνομαι ότι κάποιος άλλος θα έπρεπε να πάρει πάσα και να κάνει παιχνίδι.
Το πραγματικά ωραίο ιδεολόγημα της PAX  TURKALA (μην σας σηκωθεί η τρίχα με τον νεολογισμό και επιπλέον νομίζω ότι και ο Ρήγας Φεραίος κάτι ανάλογο είχε κατά νού, με την μόνη διαφορά ότι έβλεπε κάποιους άλλους για "πρωταγωνιστές") είναι ικανό να δώσει ένα λειτουργικό όραμα στην σύγχρονη Τουρκία (και στους μορφωμένους και στους Ανατολίτες, και στους Κεμαλικούς και στους Ισλαμιστές) ικανό να αντικαταστήσει το κενό της μάλον αποσυρόμενης Τουρκικής υποψηφιότητας για την Ευρώπη.
Εμείς δεν έχουμε παρόμοια "απόσυρση" του "Ευρωπαικού" οράματος. Υπάρχει βέβαια μια τάση επιστροφής στην ιδέα της "Ψωροκώσταινας". Πάντως μια ελάχιστη "γιακωβίνικη" μειοψηφία (και όχι μόνο στο γνωστό ένα κόμμα των Λακεδαιμονίων- ΚΚΕ) δεν είναι ικανή να πετύχει τέτοια "απόσυρση". Τουλάχιστον όχι ακόμα. Πρέπει πάντως όπου την συναντάμε να την τσεκουρώνουμε αυτή την νοοτροπία "επιστροφής στην ελληνική κοιτίδα", ώστε να μην μπορέσει να μολύνει και άλλους.

Έχουμε όμως εμείς μια έλλειψη οράματος, που είναι τόσο αναγκαίο για να ζήσουμε όσο είναι και τα "φράγκα".

Μετά την είσοδο στην ΕΟΚ, την είσοδο στην ΟΝΕ, τους Ολυμπιακούς και την κατάληψη της Προεδρίας στην Σοσιαλιστική Διεθνή(!) λείπει ένα συνδετικό όραμα που θα είναι ικανό να κινητοποιήσει και να εμπνεύσει και το πόπολο αλλά και τους κουλτουριάρηδες. Αλλά και την "άτιμη" την οικονομία της αγοράς. (η οποία, κατά Βίλλυ Μπραντ, πρέπει να υπάρχει σε όλα και, μόνο όπου δεν μπορεί από μόνη της να αυτορυθμιστεί, θα πρέπει να επεμβαίνει το κράτος)
Ο Στέλιος Ράμφος, από την άλλη πλευρά, ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΈΝΑ διαπιστώνει ότι πάσχουμε από την κατάθλιψη του "ελληνικού μηδενισμού". Πόσο δροσερή είναι αλήθεια η φωνή του!
Θέλουμε λοιπόν άμεσα κάτι που θα μας κινητοποιήσει αλλά και θα δράσει σαν αντικαταθλιπτικό σε μεγάλα νούμερα (π.χ. 10000000 των Ελλήνων και παραπάνω αν βάλουμε και τα δεκάδες εκατομμύρια της διασποράς).

Δεν θα μιλήσουμε για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και την Κόκκινη Μηλιά.

Θα πάμε πιό πίσω.

Τόσο πίσω που όλος ο πλανήτης δεν θα μπορεί παρά να συμφωνήσει και να το απολαύσει.
Κι εμείς το έχουμε ήδη κάνει (π.χ. με τον Μ. Αλέξανδρο) και όχι μόνο μια φορά. Πολύ πιό παλιά από τον 4ο π.Χ. αιώνα οι Έλληνες έδωσαν τα φώτα τους από την νήσο του Πάσχα μέχρι την νήσο του Πάσχα.

(Ένας αρχαικός Ελληνικός Πολιτισμός στην Νήσο του Πάσχα - Nors Sigurd Josephson , Βιβλιοπωλείο ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ τηλ.3634932 - γλωσσολογικό και λίγο δύσκολο, αλλά το τέλος του είναι βατό σε μη ειδικούς και πραγματικά εκπληκτικό - mata kita rani - Πρώτη έκδοσις εις την Γερμανικήν από τον εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου C.WINTER της Χαιδελβέργης)

Και όσοι "κατακτήθηκαν" η "εκπολιτίστηκαν" από εμάς δεν σταναχωρήθηκαν καθόλου.
Δεν μπορούμε; Δεν νομίζω ότι και τότε ήμαστε περισσότεροι.
Έχουν αλλάξει οι συνθήκες; Ναί, έχουν γίνει καλύτερες τώρα με την καλή παγκοσμιοποίηση.
Θέλει χρήμα και όπλα; Οχι πιά και το ξέρετε.
Και όλοι γνωρίζουν ότι διαθέτουμε και τον (νευτωνικό) Αριστοτέλη αλλά και τον (κβαντικό) Πλάτωνα. Δηλαδή και την Τύχη αλλά και την Αναγκαιότητα (ωραίο βιβλίο του Ζάκ Μονό αλήθεια - το θυμάστε;)
Και τότε θα δείτε πως θα εκμηδενιστεί το έλλειμα.
Και τότε θα δείτε πως θα εξαφανιστεί το χρέος.
Και τότε θα δείτε πως θα επανέλθουμε σε τροχιά "ανάπτυξης"
Και για όσους δεν νοιάζονται μόνο για τα παραπάνω "παντελονιάσματα"
Και τότε θα δούμε πως θα ξαναγυρίσει το χαμόγελο στον Έλληνα.
Και τότε θα δούμε πως θα ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι (ψηφίζοντας βέβαια και όχι πηγαίνοντας για μπάνιο χειμωνιάτικα)
Και τότε θα δούμε πως μπορούμε πραγματικά να ξαναδώσουμε τα φώτα της ειρήνης και της ανθρωπιάς σε όλο τον πλανήτη.
Και νη μην συνωστιζόμαστε κλαίγοντας την μοίρα μας και τρώγοντας τις σάρκες μας στις παραλίες της Σμύρνης (ο Πανιώνιος χθές έφαγε 3 μπαλάκια μακριά από την Νέα Σμύρνη).
Και όποιος θέλει σάρκα ας φάει τον Πάγκαλο. Ο οποίος, μια που τ' ανα φέραμε, λέει και κανένα σωστό όπως αυτά με το ΚΚΕ η ότι μαζί τα φάγαμε. Και όταν κάθεσαι με τύπους σαν τον Πάγκαλο, είναι φυσικό κάποιος να φάει περισσότερο και κάποιος λιγότερο από τον μέσο όρο. Ολοι πάντως κάτι τσιμπάνε.
Δεν μπορούμε να τ' αφήσουμε πιά αυτά και αυτούς πίσω;
Αυτό φίλοι θα γίνει όταν ένα νέο όραμα χτυπήσει τα ΜΜΕ σαν τυφώνας η μπορέσει να διαδοθεί από το Internet η στόμα με στόμα.
Βοηθήστε κι εσείς. Ο καθένας με την δική του εκδοχή.
Δεν πρέπει να μπορεί να εντοπιστεί εύκολα η πηγή του οράματος και δεν πρέπει να είναι κατασκεύασμα ενός εγκεφάλου.Μόνο έτσι θα είναι επιτυχημένο και με προοπτική.
"Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι.... Αλλιώς χανόμαστε" λέει ο Τσακνής

Διαβάζω τώρα το βιβλίο του Francois Julien - Από την Ελλάδα στην Κίνα. Μετάβαση και επάνοδος (εκδόσεις Εξάντας) μόνο 120 σελίδες μικρού μεγέθους. Ο συγγραφέας, προσπαθώντας κάποιες δεκαετίες να κατανοήσει τον Πλάτωνα, αναγκάστηκε να μελετήσει για πολύ τον Κινέζικο πολιτισμό και να τον χρησιμοποιήσει για την επάνοδο στον Πλάτωνα. Δύο το πολύ τρείς είναι οι διαφορετικοί πολιτισμοί που έχουν αναπτυχθεί στην στεριά. Για την θέλασσα δεν ξέρουμε ακόμα. Μπείτε στο άλλο μου blog www.makrygiorgos.blogspot.com (ΕΝΑΣ ΤΥΧΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ) αν ενδιαφέρεστε και για την θάλασσα.

Καλή σας εβδομάδα

ΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΣΤΑΚΟ - ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Μόλις άκουσα την Πρασινοσκουφίτσα Υπουργό να απαντά για την ακύρωση της επένδυσης στον Αστακό.

Δεν Πειράζει στ' αλήθεια. Οι επενδυτές θα έριχναν το βρώμικο ρεύμα τους στο δικό μας σύστημα.

Μπράβο Τίνα που άκουσες την διαμαρτυρία της ΔΕΗ και δεν υποχώρησες.

Δεν μπορεί τα "πράσινα άλογα" να δαμαστούν από ωμούς οικονομίστικους υπολογισμούς.

Οσο για το Πρασινοσκουφίτσα, το χρησιμοποίησε χθές ο Θ. Τάσιος στην διάλεξή του στο Megaron Plus με θέμα "Κοινωνία και Περιβάλλος - Τώρα με την Κρίση;". Το είπε με τρυφερότητα και όλη η ομιλία ήταν , αναμενόμενα, απολαυστική. Αισθάνθηκα όμως αγαπητέ δάσκαλε ότι όλοι οι παριστάμενοι ήταν ήδη "ψημένοι" στις απόψεις σου. Καλύτερα να έβγαινες πιό συχνά σε πιό "μαζικά" μέρη. 

Ξέρω ότι έχει το κόστος του αλλά αξίζει τον κόπο.

ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΤΟ HUMANITY

 Τα παρακάτω ήταν στο μπλοκαρισμένο blog "cmakry.blogspot.com" από το 2007 και δεν κάνει να ξεχαστούν.

Επειδή κάποιοι φίλοι με ρώτησαν γιατί τώρα, που είμαι ανακατεμένος στην βράση του θέματος του ΠΑΣΟΚ, ανάρτησα το HUMANITY, έψαξα για μια εξήγηση.
Η πιο πιθανή μου φαίνεται ότι περιγράφεται πολύ καλά αν στα λόγια του τραγουδιού, στην θέση της λέξης HUMANITY, βάλουμε την λεξη ΠΑΣΟΚ.
Ισως φαίνεται απαισιόδοξο, αλλά, μην ξεχνάτε :
Οταν κάποιος που χρειαζόνταν ένα καινούργιο κτίριο κληρονομήσει ένα παλιό κτίριο πρέπει, αφού σταθμίσει πάρα πολλούς οικονομικούς, συναισθηματικούς κ.α. παράγοντες, να πάρει τελικά την απόφαση :
(α) ανακαίνιση του υπάρχοντος
ή
(β) κατεδάφιση και ανέγερση νέου (με πιθανή χρήση και κάποιων από τα υλικά κατεδάφισης)

 

Τώρα όμως (2010) το τραγούδι δεν πιάνει μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά όλο τον πλανήτη.
Παρότι δεν το περίμενα, ο ΓΑΠ και η Σοσιαλιστική Διεθνής μας κατάφεραν να διεθνοποιήσουν το δήθεν ελληνικό πρόβλημα. Νά 'ναι καλά και ο Αγιάλα βέβαια και οι άλλοι σύντροφοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ