Στις «επετείους» της φοιτητικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 κατά της Χούντας, είθισται να γίνεται ανασκόπηση των γεγονότων (για να πληροφορούνται οι νεότεροι) και, στη συνέχεια, το «γεύμα δημοσιότητας» προχωρά σε αναλύσεις, προεκτάσεις, συνδέσεις και παραλληλισμούς με διάφορα άλλα. Μέχρι και σε ανεπίτρεπτους και διαστρεβλωτικούς παραλληλισμούς με τις σημερινές «καταλήψεις». Το Πολυτεχνείο όμως ήταν μοναδικό και ανεπανάληπτο, και, όπως συμβαίνει με το νερό ενός ποταμού, κανείς δεν μπορεί να ξαναζήσει το 1821, τον Εμφύλιο, τα Μικρασιατικά και τα άλλα ιστορικά γεγονότα, παρά μόνο ως ιστορική καρικατούρα.
Η ιστορική ανασκόπηση δεν βλάπτει με τίποτε, καθώς κάθε χρονιά διαπιστώνω ότι τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν τα γυμνά, ξερά γεγονότα. Αλλά και όταν γνωρίζουν κάτι, το μπερδεύουν με τα πρόσωπα και με τα κόμματα (από τα οποία μερικά δεν υπήρχαν τότε). Σου λένε : «καλά ο ένας έγινε αρχηγός κόμματος, που εγώ δεν στηρίζω, οπότε τα απορρίπτω», «ο άλλος έγινε υπουργός και έφαγε, οπότε εγώ απορρίπτω αυτά», «εγώ είμαι δεξιός και αφού δεν συμμετείχαν οι δεξιοί (λάθος) εγώ δεν τα αναγνωρίζω», «ο δείνα έγινε μεγαλοεπιχειρηματίας», «μόνο ο Τσακνής και ο Παπαχρήστος (φίλτατοι και οι δύο) έμειναν αγνοί και αμόλυντοι» και άλλα παρόμοια απλοποιητικά και αφοριστικά. Όλα αυτά μπορεί να έχουν μεν κάποια «βάση», αλλά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε από το πνεύμα του γεγονότος και από το ΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ.
Τα πρόσωπα μπορεί να κρίνονται «για τα ύστερά τους». Και να μην μας διαφεύγει ότι, όσοι «καβαλάνε» τα ιστορικά κύματα στον αφρό τους, διατρέχουν τον κίνδυνο να βυθιστούν κάπως περισσότερο από εκείνους που έκαναν την θεμιτή επιλογή να αποφύγουν την κορυφή.
Όσον αφορά όμως στα γεγονότα, δεν μπορεί καμία μεταγενέστερη πράξη, είτε είναι πραγματική είτε είναι υπερβολή, να δώσει χρώμα στην προγενέστερη δράση και περισσότερο να σκιάσει το «φώς» εκείνης της ιστορικής στιγμής.
Όλοι εμείς που κάναμε το Πολυτεχνείο, όχι που απλά περάσαμε από εκεί (καθόλου κακό βέβαια δεν είναι και το απλό πέρασμα σε σύγκριση με την αδιαφορία) διατηρούμε τις διαφορές μας, ψιλογκρινιάζουμε για όσους το εκμεταλλεύτηκαν κάπως περισσότερο για την δημοσιότητά τους, είμαστε σε διαφορετικά κόμματα (και στην «δεξιά» κάποιοι) και οι περισσότεροι δεν είναι «ενταγμένοι» πουθενά, αλλά με κανένα τρόπο δεν μηδενίζουμε το γεγονός και δεν το δίνουμε βορά στις σημερινές σκοπιμότητες ούτε κάποιων προσώπων αλλά ούτε και του ίδιου του κόμματός μας (όταν εκδηλώνονται τέτοιες).
Για την προσωπική μου μαρτυρία (σπούδασα στην σχολή που φιλοξένησε τα γεγονότα – Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ 1972-1977), και το τι κάναμε συγκεκριμένα εκεί πέρα, μπορείτε να δείτε το κεφ. 13 του βιβλίου μου «ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΜΗΜΑ”, εκδ. Δωδώνη 2005, με την επεισοδιακή παρουσίαση στο Πολυτεχνείο και την «ομηρία» μας μέχρι τα χαράματα και, ακόμα πιο εύκολα, να το διαβάσετε όλο στο http://www.xarislefkas.gr/11haris1teliko.pdf
Θα δείτε επίσης εκεί, με ντοκουμέντα, και για ποιους λόγους είχα (και ακόμα διατηρώ μαζί με πολλούς άλλους) την άποψη ότι έπρεπε να το είχαμε εκκενώσει το Πολυτεχνείο, όταν μας έκανε την προσφορά η Χούντα του Παπαδόπουλου (πριν αναλάβει η Χούντα του Ιωαννίδη). Θυμηθείτε σχετικά την συνέντευξη στο ΚΕΒΟΠ, με τους συλληφθέντες συντρόφους μας και τον μακαρίτη Γιώργο Δρογκάρη, μια εβδομάδα μετά, από τον «δημοσιογραφικό και τηλεοπτικό αστέρα» Νίκο Μ. και λίγες ώρες πριν αναλάβει ο παρανοϊκός «Σκύλος της ΕΣΑ» . Άποψη η οποία έχασε για ελάχιστες ψήφους στην Συντονιστική. Και ίσως νεκροί δεν θα …. Και η Κύπρος ίσως….. και η λύση Καραμανλή ίσως θα ήταν καλύτερη….. Ποιος όμως τα ξέρει αυτά εκ των υστέρων;
Εκτός όμως από ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια κορυφαία αντιδικτατορική πράξη (ενταγμένο σε μια ολόκληρη σειρά γεγονότων) θα έπρεπε τώρα πια (και το κάνουμε ήδη αρκετοί από τους συντελεστές, όταν μιλάμε σε παιδιά σχολείων για τα γεγονότα) να τονίζουμε και την άλλη του πλευρά. Την πλευρά δηλαδή της «εξέγερσης» απέναντι στις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις εξουσίας, που ήταν το επικρατούν «μοντελάκι» εκείνης της εποχής.
Ο πατέρας «αφέντης» με την υποτακτική σύζυγο. Και τα κορίτσια να μην δικαιούνται (πριν από τον γάμο) κάποια πράγματα που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα. Και τα αγόρια κατά πλειοψηφία σε σχολεία αρρένων και με υποχρεωτικά κοντά παντελόνια μέχρι κάποια ηλικία. Τα μαλλιά «καθωσπρέπει». Και κάποτε και πηλίκια στους μαθητές. Και την, ελληνική και ξένη, μοντέρνα μουσική να παίζεται από παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς (θυμηθείτε την διακοπείσα από την αστυνομία συναυλία των Rolling Stones το 1968 στο γήπεδο της Λεωφόρου!!! – και το πραγματικό «Λούφα και Παραλλαγή»). Και άλλα παρόμοια. Και αυτό να επεκτείνεται σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Και με τα κόμματα (όλα ανεξαιρέτως) να είναι αυταρχικά. Το τελευταίο βέβαια δεν έχει εντελώς εκλείψει, αλλά το πολεμάμε, όλοι θέλω να πιστεύω…..
Σε όλους όμως τους άλλους τομείς έχει σημειωθεί μια τεράστια αλλαγή (πρόοδος) που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην φράση «Πέρασμα από τις σχέσεις εξουσίας στην εμβάθυνση και κυριαρχία της επικοινωνίας»
Και το Πολυτεχνείο ήταν για την Ελληνική Νεολαία ότι ήταν ο Μάης του 1968, η εξέγερση στο Columbia – USA (ταινία «Φράουλες και Αίμα» με μουσική Joan Baez και που κλείνει με John Lennon – Give Peace a chance, ψάξτε την για τα παιδιά σας), η πλατεία Τιέν Αν Μεν στο Πεκίνο, η «Άνοιξη της Πράγας» κλπ.
Στις παραπάνω επιλεγμένες αναφορές σίγουρα θα παρατηρήσατε ότι διατηρείται καλά η «ισορροπία» μεταξύ «δεξιών» και «αριστερών» καταπιεστών. Για να μην ξεχνάμε και την «υπερτερούσα βεβαίως βεβαίως» σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία μας άλλωστε.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θα ήθελα να θέσω υπ’ όψη των αναγνωστών ότι, όπως προσλαμβάνω και από τις φετεινή μου συμμετοχή σε σχολική γιορτή σχετική με το Πολυτεχνείο, τα παιδιά του Λυκείου και του Γυμνασίου δεν «μασάνε». Θέτουν δύσκολες ερωτήσεις, δεν εντυπωσιάζονται με πυροτεχνήματα, δεν τηρούν τις προφάσεις καθωσπρεπισμού, ρωτάνε «γιατί;» και «πώς;», απαιτούν συγκροτημένες απαντήσεις και ερμηνείες και σίγουρα δεν «γουστάρουν» τους αυτοπροβαλλόμενους «ήρωες».
Χάρης Μακρυγιώργος, 19 ετών το 1973
Δοκιμάστε και τα παρακάτω links
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου